Znów czuję babie lato, co niby nitka czasu
Z jesieni do jesieni dni moje lekko splata.
Rozciąga się srebrzyście aż zza ciemnego lasu,
A stamtąd, to już tylko krok jest do końca świata.

Poczułem je na twarzy i nie wiem sam dlaczego,
Chcę płynąć zagubiony w tych nitkach hen, przed siebie.
I dotknąć granic lata - bezkreśnie zielonego,
W podmokłych łąk wilgoci, na ziemi i na niebie.

Nastroje