Mieszkasz tutaj całkiem sama.
Ta samotność, no cóż - bywa,
Przyszła całkiem niespodziana.
Nie zmyślona, lecz prawdziwa.

Więc posyłasz w dal uśmiechy,
Te nieśmiałe tak i gorzkie.
Zanim wzniosą się nad strzechy
Niech ośmielą się choć troszkę.

Potem mówisz do zegara
I policzkiem gładzisz koc.
Nim się staniesz w końcu stara
Wyjdź na deszcz i rzuć się w noc.

Refleksje