Już nadeszło piękne lato, więc na dworze, w zamku starym
Król ogłosił wszem i wobec: ”Jedziem bracia na Koszalin!”
Wielka radość pośród szlachty, mieszczan, kleru i wśród chłopów.
Dalej ludzie, pędźmy pospół w okolice Konotopu.
Prawie wszyscy byli „happy”, chociaż mówiąc całkiem szczerze,
Zakutani w ciężkie zbroje podkurwili się rycerze.
I choć wojów była większość, stanowiąca zwartą kupę,
Nie pomogły słowa skargi. Wnet dostali kopa w dupę.
I ruszyła pyszna świta z królem Chmielem na rumaku.
Za nim, jak co roku – z buta – sunął równy szyk wojaków.
Koło Chmiela, tak jak zawsze, głodny resztek z jego stołu
Śpieszył nisko zgięty w pasie tłum trefnisiów i warchołów.
Król już nie był pierwszej wiosny, więc nie doszedł jego ucha
Glos rozsądku mistrza Piątka – człeka szlachetnego ducha.
Wiecie państwo, kronikarstwo, to jest ciężki kawał chleba.
Mimo to spróbuję teraz naszkicować ich jak trzeba.
A więc Heniek – Piątkiem zwany na dwór przybył prosto z Francji,
Choć „cholera” nie wymówił, to był wzorem elegancji.
Obok dreptał z głupią miną, w śmiesznej czapie z dzwoneczkami
Dworski błazen zwany Mirkiem, psocąc figle nad figlami.
Pustym wokół wodząc wzrokiem, gdyż półkule mu się spiekły,
Maszerował równym krokiem wróg publiczny – mister Wściekły.
Nieopodal dziw nad dziwy – raz czerwony, a raz czarny,
Z łysą pałą w miejsce grzywy szła podpora naszej armii.
Po prawicy Jaśnie Pana, wśród chichotów paru mniszek,
Jechał pchnięty przez plebana tajny agent - Czarny Zbyszek.
Mistrz logista alias Kafel iść nie musiał dzięki Bogu.
Uczepiony brudnej sierści jechał wierzchem na swym dogu.
Dalej widać puste miejsce gościa, który skończył marnie.
Mistrz w.f-u ukochany został w zamku sprzątać stajnie.
Wielobarwna ludzka ciżba poprzez całą Polskę człapie.
Klaszczą w dłonie małe dzieci, rozdziawiają gęby gapie.
Bo tam, pośród korowodu cuda dzieją się nie lada.
Koń, co ludzkim gada głosem oraz Pudel, co nie gada.
Jedzie znachor z izby chorych, który łajnem leczy wrzody.
Jest tez spółka cyrulików – jeden stary, drugi młody.
Spośród wrzawy się wybija, wrzeszcząc niczym opętany,
Spec od piłowania ryja - pan oficer Członkiem zwany.
Pędzą przed się w dzikim szale połączeni jednym celem,
By się rozbić w dzikiej kniei i podłączyć do butelek.
Ciągną nawet własną kuchnię, a w niej panny przeurocze.
Wszędzie, gdzie ten orszak stanie znaczy teren własnym moczem.
I gdy tak co roku gnają, we dnie oraz ciemną nocą
Sami już nie pamiętają, kto im kazał to i po co.
